C4I : Δουλειές με... MIESENS

21/11/2016 | 

Θα ήταν το απόλυτο σύστημα υπέρ-παρακολούθησης που θα διασφάλιζε την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Θα συγκέντρωνε υποτίθεται όλες τις πληροφορίες και τη διαχείρισή τους σε εικοσιτετράωρη βάση σ’ ένα τεράστιο ενοποιημένο δίκτυο υπολογιστών με εκατοντάδες κάμερες κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης (CCTV) διατεταγμένων παντού στη μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας, και στις υπόλοιπες ελληνικές πόλεις που φιλοξενούσαν αγωνίσματα.

Τελικά το περίφημο C4I δεν λειτούργησε ποτέ στην τελική του μορφή, κόστισε στο ελληνικό δημόσιο περί τα 260.000.000 ευρώ και άφησε πίσω του μια πονεμένη ιστορία και ένα σκάνδαλο με μίζες εκατομμυρίων ευρώ που κατέληξε σε τελεσίδικες αποφάσεις όπως αυτή του Αρείου Πάγου, ο οποίος δικαίωσε την Siemens.

H υπόθεση της προμήθειας του συγκεκριμένου συστήματος ήταν η δεύτερη μεγάλη δουλειά της Siemens στην Ελλάδα, μετά από τις «αμαρτωλές» όπως χαρακτηρίστηκαν συμβάσεις της με τον ΟΤΕ.

Ήταν τέλη του 2001 όταν το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης, που ήταν συνολικά υπεύθυνο για την ασφάλεια των Αγώνων ανέλαβε τη διενέργεια του διαγωνισμού για το σύστημα που προοριζόταν να διεξαχθεί το φθινόπωρο του 2002.

Πριν από την υποβολή προτάσεων υπήρξαν έντονες παρασκηνιακές ζυμώσεις και πιέσεις αμερικανικών παραγόντων για ενσωμάτωση τριών ενδιαφερόμενων εταιρειών (Lockheed Martin, SAIC και TITAN).

Τελικά αυτές οι προσπάθειες δεν είχαν κάποιο αποτέλεσμα, κυρίως λόγω του υψηλού κόστους των προσφορών το οποίο υπολογιζόταν σε ποσό που θα ξεπερνούσε τα 500.000.000 ευρώ.

Στην τελική ευθεία, τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς θα μπουν η TRT και η SAIC, με προσφορές 405 και 317 εκατομμύρια ευρώ αντίστοιχα, ενώ το κονδύλι του υπουργείου δεν υπερβαίνει τα 211.000.000 ευρώ.

Τον Μάρτιο του 2003, η παρτίδα μπαίνει στην τελική της ευθεία, ενώ τα εκατομμύρια της μίζας έχουν αρχίσει ήδη να «χορεύουν» και να διοχετεύονται προς διάφορες κατευθύνσεις.

Καθοριστικό ρόλο φέρεται να έπαιξε στο κλείσιμο του deal σύμφωνα με τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, που ενεργοποιεί το ΚΥΣΕΑ ακυρώνοντας παράλληλα τον διαγωνισμό.

Το έργο πηγαίνει στην SAIC με τελικό τίμημα τα 255.000.000 ευρώ και πρόσωπο κλειδί στην υπόθεση είναι ο Γιώργος Τρεπεκλής επικεφαλής της κοινοπραξίας της Αμερικάνικης εταιρίας με την Siemens.

Όπως γράφτηκε μεταγενέστερα ο ίδιος για την επιτυχία της σύμβασης φέρεται να εισέπραξε προκαταβολικά 6.500.000 ευρώ, ενώ ο εισαγγελέας κ. Αθανασίου που διερεύνησε την υπόθεση, ρώτησε αρκετούς μάρτυρες να πουν τι υπηρεσίες μπορεί να προσέφερε ο κ. Τρεπεκλής που να δικαιολογούν αυτό το ιλιγγιώδες ποσό.

Ο ισχυρός άνδρας της κοινοπραξίας φέρεται να ήταν αυτός που «άδειασε» τον Γιάννο Παπαντωνίου με ένα μήνυμά του στον Διονύση Δενδρινό της Siemens, στο οποίο έγραφε ότι ο πρώην υπουργός άμυνας παραπληροφορούσε τον Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη για το σύστημα C4I.

Το σύστημα ονομάστηκε έτσι από τα αρχικά των λέξεων Command, Control, Communication, Coordination & Integration ή, με τον επίσημο ελληνικό τίτλο, «Ενιαίo, Ολοκληρωμένο και Διαλειτουργικό Σύστημα Διοίκησης, Ελέγχου, Επικοινωνίας Συντονισμού και Εναρμόνισης της Ολυμπιακής Ασφάλειας».

Σχεδιάστηκε από την εταιρεία SAIC, βάσει του στρατιωτικής προέλευσης ολοκληρωμένου συστήματος C4I και δόθηκε υπεργολαβικά στη γερμανική εταιρεία Siemens AG με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα και την τεράστια ζημιά που υπέστη το ελληνικό δημόσιο.

Ο κ. Μιχάλης Χριστοφοράκος, που έφυγε από την Ελλάδα όταν ξέσπασε το σκάνδαλο είναι μόνιμα εγκατεστημένος στην Γερμανία και έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στις μίζες εκατομμυρίων που έφευγαν από τα «μαύρα» ταμεία της Siemens προς διάφορες κατευθύνσεις και τσέπες, για το σκάνδαλο του C4I που σημάδεψε την χώρα με ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων και ογκώδεις φακέλους δικογραφιών.

Δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε επίσης, την απόφαση του τότε υπουργού Εσωτερικών, κ. Προκόπη Παυλόπουλου, να προχωρήσει τον Οκτώβριο του 2008 σε παραλαβή υποσυστημάτων του C4I χωρίς η εταιρεία να έχει πραγματοποιήσει την προβλεπόμενη από τη σύμβαση εκπαίδευση των χειριστών, όπως επισημαίνει πόρισμα του Γενάρη του 2011, σημειώνοντας πως «είναι προφανές, ότι ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος δεν διαχειρίστηκε με την πρέπουσα προσοχή τη δημόσια περιουσία, η οποία του ήταν διαπιστευμένη με την ιδιότητά του ως υπουργού».

Συγκεκριμένα, σημειώνεται πως μέχρι και την 5η τροποποίηση γινόταν δεκτό ότι η εκπαίδευση στα υποσυστήματα 8 μέχρι 30 ήταν υποχρέωση της εταιρείας και, συνεπώς, δεν μπορούσε να υπογραφεί τελικό πρωτόκολλο παραλαβής.

Γι' αυτόν τον λόγο ο τότε υπουργός υπέγραψε την 7η τροποποίηση της σύμβασης, ώστε να γίνει δυνατή η συνολική παραλαβή του C4I, σημειώνει η πλειοψηφία, προτείνοντας περαιτέρω διερεύνηση των ευθυνών του κ. Παυλόπουλου.