Ιστορίες αποβιομηχάνισης στην Ελλάδα.

Οι ελληνικές εταιρείες αποτέλεσαν εύκολη «λεία» για τις πολυεθνικές...

Η αρχή της αποβιομηχάνισης της χώρας άρχισε με την μεταπολίτευση.

Η κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή αντί να μηδενίσει τον πληθωρισμό, τον έσερνε στο 20 % (και παραπάνω) επί 7 χρόνια και επιπλέον, έβαζε και αγορανομική διατίμηση στα προϊόντα , τα τραπεζικά επιτόκια ανέβηκαν στο 25%, το κόστος του χρήματος έγινε απαγορευτικό για την βιομηχανία και βιοτεχνία. Οι περισσότερες βιομηχανίες είχαν μικρό ποσοστό ίδιων κεφαλαίων, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας να γίνει προβληματικό οικονομικά, οι λεγόμενες «προβληματικές» βιομηχανίες.

Ο λόγος που οι μεγάλες βιομηχανικές χώρες του κόσμου, Γερμανία και Ιαπωνία, έχουν κύρια επιδίωξη στην νομισματική τους πολιτική χαμηλό πληθωρισμό, είναι για να αποφύγουν το κλείσιμο των βιομηχανικών επιχειρήσεων.

Επίσης ο Καραμανλής κρατικοποίησε την Ολυμπιακή, το συγκρότημα Ανδρεάδη, τις συγκοινωνίες κ.α. Είναι ενδεικτικό ότι, ενώ παρέλαβε ένα κράτος με συμμετοχή μόλις 35% στην οικονομία, το 1980 υπό τον έλεγχο του Δημοσίου βρισκόταν το 60 % σχεδόν της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας

Το 60% του ΑΕΠ λοιπόν, το παρήγαγε ο δημόσιος τομέας (έφτασε 78% το 1983), ο οποίος δεν οργανώθηκε με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως ο Σκανδιναβικός λχ, αλλά αφέθηκε στον αυτόματο πιλότο.

Ο Ανδρέας από την άλλη, ξόδεψε μερικά δισεκατομμύρια στις «προβληματικές», ώστε να μην έχουμε χιλιάδες ανέργων.

Αλλά, κάτι οι πολιτικές αστοχίες, κάτι οι άσχετοι και τα λαμόγια, κάτι οι "συνδικαλιστές" που έκαναν πάρτι και ο ανταγωνισμός που επέφερε η μαζική εισαγωγή φθηνών προϊόντων (βασικά από την Κίνα), έφεραν τη καταστροφή και τελικά, πολλοί εργαζόμενοι στις «προβληματικές», έγιναν [sic] δημόσιοι υπάλληλοι.

Η Pirelli πχ, μια βιώσιμη μονάδα παραγωγής ελαστικών «σφραγίστηκε» εξαιτίας των πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων που οδήγησαν σε ρήξη τις σχέσεις με την εργοδοσία με συνέπεια να μείνουν χωρίς δουλειά 500 άτομα.

Η ιταλική πολυεθνική ήλθε στη βιομηχανική ζώνη της Πάτρας κατόπιν συμφωνίας Ανδρέα Παπανδρέου και Λεοπόλντο Πιρέλι, για να καταλήξει λίγα χρόνια να μετεγκατασταθεί στη γειτονική Τουρκία.

Άλλο παράδειγμα : Η ΙΖΟΛΑ (Γ. Δράκος) για να αποφύγει την πτώχευση το 1977, συγχωνεύτηκε (με τρίτο εταίρο της Εθνική Τράπεζα και παρέμβαση του Καραμανλή) με την ΕΣΚΙΜΟ (Ι. Σταυρόπουλος, υπουργός βιομηχανίας επί δικτατορίας το 1971) και επιχείρησαν με τον τρόπο αυτό, κυρίως, να διευθετήσουν τα χρέη τους προς της Εθνική. Η εταιρεία δεν διέθετε επαρκή κεφάλαια. Το μέλλον της, επομένως, ήταν συνυφασμένο με την απλοχεριά της Εθνικής. Έτσι και έγινε στην αρχή.

Μετά, όμως, άρχισαν τα δύσκολα, με φόντο την οικονομική κρίση της εποχής. «Τα τραπεζικά μέλη του Δ.Σ. της ΕΛΙΝΤΑ (όπως είχε ονομαστεί η νέα εταιρία), καταγγέλλει ο Γ. Δράκος, έκαναν πως δεν καταλάβαιναν, δεν ήθελαν να δουν ότι η ΕΛΙΝΤΑ εμάχετο εναντίον μεγάλης πολυεθνικής (της μεγαλύτερης στην Ευρώπη) και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό υποκεφαλαιοποιημένη και με τόσο υψηλά επιτόκια. Έπαιζαν χωρίς να το θέλουν βέβαια, το παιχνίδι της μεγάλης αυτής πολυεθνικής...»

Πάλι, δηλαδή η Siemens έφταιγε, η οποία ασφαλώς θα έκανε ό,τι μπορούσε για να κυριαρχήσει στην αγορά και να εκτοπίσει την ΕΛΙΝΤΑ.

Η τελευταία, μέσα σε δύο χρόνια (1977- 1979) παρουσίασε ζημιές όσες περίπου και το κεφάλαιό της (900 εκ. δρχ). Έκτοτε, θα δούλευε για να πληρώνει τους τόκους των δανείων της και το μέλλον είχε πια προδιαγραφεί. Το 1986, η ΕΛΙΝΤΑ  χαρακτηρίστηκε «προβληματική» και το 1991 έκλεισε λόγω χρεωκοπίας.

Και κάτι ενδιαφέρον:

Το 1996 ο Εισαγγελέας αιτείται την άρση της βουλευτικής ασυλίας του νεαρού (τότε) βουλευτή Πάνου Καμμένου με την κατηγορία της απιστίας κατά του δημοσίου για την εποχή που διετέλεσε αντιπρόεδρος (διορίστηκε επί Μητσοτάκη) της προβληματικής εταιρείας ΕΛΙΝΤΑ ΑΕ.

Η Βουλή "φρόντισε" να τον καλύψει επιμελώς, απορρίπτοντας το αίτημα.

#Ελλάδα #Αποβιομηχάνιση #Archidamos #Αρχίδαμος