Ρουσόπουλος Θοδωρής : «Ηγέτης επιπέδου Ανδρέα Παπανδρέου ο Αλέξης Τσίπρας»

17/12/2015 | 

Το δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ Κώστα Καραμανλή και Αλέξη Τσίπρα επιβεβαίωσε ο Θ. Ρουσόπουλος, μιλώντας το πρωί της Πέμπτης στον Βήμα 99,5. «Έχουν υπάρξει μία-δύο επικοινωνίες» είπε, αποδίδοντας παράλληλα στον πρωθυπουργό χαρακτηριστικά ηγέτη που θυμίζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αναφορικά με τις εξελίξεις στη ΝΔ, ο Θ.Ρουσόπουλος δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο διάσπασης, λέγοντας ότι «είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουμε όλοι μετά την εκλογή αρχηγού».

Παράλληλα, χαρακτήρισε λανθασμένη την επιλογή ο β’ γύρος των εσωκομματικών εκλογών να διεξαχθεί στις 10 Ιανουαρίου, ενώ υποστήριξε ότι η αλλαγή εκλογικού νόμου που επιχειρεί η κυβέρνηση μπορεί να ενισχύσει τις τάσεις διάσπασης στη Νέα Δημοκρατία.

«Αυτό το κόμμα δεν κατάφερε να προοδεύσει για να βγάλει έναν αρχηγό που θα είναι ένα νέο πρόσωπο -όχι απαραίτητα σε ηλικία» τόνισε ο πρώην υπουργός, εκτιμώντας ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης κράτησε τη Νέα Δημοκρατία και ενίσχυσε τις δυνάμεις της στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Είπε, επίσης, ότι «η έλλειψη του Καραμανλή είναι εμφανής από την πολιτική ζωή και τη Νέα Δημοκρατία».

Ολόκληρη η συνέντευξη Ρουσόπουλου:

Για το τι έκανε, αμέσως μετά την αποχώρησή του από την πολιτική και τα σημερινά σχέδιά του.

«Από τη στιγμή που έφυγα από την πολιτική, δεν άφησα το χρόνο να πάει χαμένος και είχα τη δυνατότητα να ολοκληρώσω μία διδακτορική διατριβή στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και αφορά στην εθνική ταυτότητα των Ελλήνων της Βενετίας στο 17ο αιώνα και είναι μια συναρπαστική ιστορία, όπου κινδύνευσε η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων εκείνη την περίοδο.

Δέχθηκα επίσης μια πρόταση από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Κύπρου, που ανήκει σε έναν πολύ μεγάλο όμιλο με 80 πανεπιστήμια σε όλον τον κόσμο, να διδάξω στο νέο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Και ξεκινάει ένα νέο πρόγραμμα, στο οποίο θα διδάξω επικοινωνία, διαχείριση κρίσεων, πολιτικών κρίσεων, πολιτικές καμπάνιες. Θα πηγαινοέρχομαι στην Κύπρο και τις προσεχείς ημέρες θα ανακοινωθεί και στην Αθήνα η έναρξη ενός μεταπτυχιακού, το οποίο θα γίνει σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Δημοσίου Δικαίου.

Για την υπόθεση του Βατοπεδίου και το ενδεχόμενο επιστροφής του στην πολιτική.

Όταν έρχεται η Ολομέλεια της Βουλής το 2010, το Νοέμβριο, και λένε όλα τα κόμματα ότι ο Ρουσόπουλος δεν εμπλέκεται σε αυτήν την ιστορία και ο «κατηγορούμενος» είναι αθώος, αυτό έπαιξε 30, 40 ή 50 δεύτερα (στα Μέσα Ενημέρωσης). Το ξέρω και δεν παραπονιέμαι, γιατί στη δημοσιογραφία έτσι είναι. Ο κόσμος, όμως, δεν έχει μάθει την αλήθεια.

Όταν το 2011 βγαίνει η απόφαση του δικαστηρίου και λέει ότι οι τάδε δημοσιογράφοι και ο δημοσιογραφικός σταθμός τάδε, ο οποίος ξεκίνησε αυτήν την άθλια υπόθεση, καταδικάζονται γιατί με συκοφάντησαν, κι αυτό έπαιξε άλλα 20 δεύτερα. Δεν μπορώ να το δεχθώ εύκολα αυτό, αλλά δεν το λέω ρεβάνς. Το λέω ηθική δικαίωση. Δικαιώνεσαι στο χώρο που αδικήθηκες. Θεωρώ ότι εντασσόμενος και πάλι στην πολιτική, το σώμα που απασχολείται με την πολιτική, και ο κόσμος αν με ακούσει αυτή τη φορά να πω κάποια πράγματα, ίσως μπορέσω να επανέλθω.

Δεν είναι, όμως, κάτι που θα επιδιώξω per mare per terra. Έκανα στην πολιτική στα οκτώ χρόνια που ασχολήθηκα πράγματα που μπορεί κάποιος να μην τα έκανε σε 30 χρόνια. Και λέω – και κλείνω
με αυτό – ότι μέσα στην πολιτική και ίσως και στη ζωή, στις ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχουν στιγμές που μπορεί να κραυγάζεις και να μη σε ακούει κανένας και να υπάρχουν στιγμές που ψιθυρίζεις και σε ακούνε οι πάντες.

Εγώ τότε κραύγαζα σε αυτά που με κατηγορούσαν, αλλά δεν άκουγε κανένας. Είναι οι συνθήκες τέτοιες.

Για τα εσωκομματικά της Ν.Δ. και το μέλλον της

Συμφωνώ απολύτως ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνυπάρξουμε. Φάνηκε, άλλωστε, από τη μέρα της ατυχούς εκείνης εκλογικής διαδικασίας. Ο ένας άρχισε να στρέφεται εναντίον του άλλου και ξαφνικά ένα τεχνικό πρόβλημα μετατράπηκε σε βασικό πολιτικό πρόβλημα για τη Ν.Δ.

Παραιτήθηκε ο Μεϊμαράκης και υπήρξε από όλους μια εικόνα όχι ψύχραιμης αντιμετώπισης ενός προβλήματος και αυτό είναι που σε βάζει και σε διαδικασίες να αναρωτηθείς εάν έχουμε μια σημαντική κρίση όχι μόνο στη Ν.Δ., αλλά και στο κράτος. Διότι είτε στο Προεδρικό Μέγαρο ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είτε ως πρωθυπουργός αύριο-μεθαύριο – διότι αυτός που επιλέγεται για αρχηγός της Ν.Δ. είναι πιθανό να είναι πρωθυπουργός – είναι απογοητευτικό. Όχι ότι μπορεί να διασπαστεί από μόνη της η Ν.Δ… Το έχει κάνει, άλλωστε, και στο παρελθόν πολλές φορές, από μόνη της. Το έχουν κάνει και τα υπόλοιπα κόμματα. Αλλά επειδή νομίζω ότι εδώ και ένα χρόνο το παιχνίδι το ορίζει στο πολιτικό πεδίο με απόλυτο τρόπο ο σημερινός πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας, το επόμενο βήμα που ενδεχομένως θα προωθούσε τάσεις διάσπασης στη Ν.Δ. και δημιουργίας νέων κομμάτων θα είναι από τον κ. Τσίπρα και όχι από το ποιος θα βγει αρχηγός.

Εάν φέρει δηλαδή, όπως έχει υποσχεθεί η Αριστερά, την απλή αναλογική, αυτό είναι πιθανό να δημιουργήσει συνθήκες σε κάποιους εκ των υποψηφίων αρχηγών ή σε κάποιους άλλους που δεν φαίνονται τώρα, φιλοδοξίες, να φτιαχτεί ένα κόμμα – γιατί το 3% για την είσοδο στη Βουλή δεν θα το καταργήσει για εθνικούς και άλλους λόγους, γνωστούς – που με 3% βγάζει 10, 12 ή 15 βουλευτές. Είναι πιθανό αυτό να οδηγήσει λοιπόν σε διασπάσεις.

Άλλο λάθος είναι ότι πάμε στη μία εκλογή στις 20 Δεκεμβρίου και στην άλλη στις 10 Ιανουαρίου, δηλαδή μετά από 20 μέρες. Δεν είμαστε δυτική Ευρώπη που μπορεί να κάνει σε βάθος χρόνου διαδικασίες χωρίς να έχει τρωθεί εσωτερικά. Η Ν.Δ. έχει τρωθεί εσωτερικά πάρα πολύ. Ποιος μπορεί να πείσει σήμερα ότι η Ν.Δ., που δεν οργάνωσε μια εκλογική διαδικασία, μπορεί να κυβερνήσει τον τόπο αύριο;

Πιστεύω και το έχω πει και δημοσίως και το επαναλαμβάνω ότι ο Μεϊμαράκης κράτησε τη Ν.Δ. και την ανέβασε. Με άλλη ηγεσία, θα ήταν πιο χαμηλά.

Για τον Αλ. Τσίπρα και αν έχει χαρακτηριστικά ηγέτη

Ο Τσίπρας έχει αναδειχθεί σε ηγέτη. Αυτό είναι αλήθεια. Και αναδεικνύεται σταθερά, με κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Το παράδειγμα, ας πούμε, Τσίπρα-Αλαβάνου: πώς μπήκε στην αρχή αρχηγός του κόμματός του και μετά πώς χειρίστηκε τα πράγματα για τον εαυτό του μέσα στο κόμμα του. Τα κατάφερε πάρα πολύ καλά, στο παράδειγμα με τον Λαφαζάνη και τους άλλους στη διάσπαση. Το ότι καταφέρει στα προεκλογικά μπαλκόνια να συνεγείρει τα πλήθη.

Αυτά είναι ηγετικά χαρακτηριστικά, είναι χαρακτηριστικά ηγέτη, ενός ανθρώπου που τα αξιοποιεί αυτά και τα εκμεταλλεύεται. Ενώ οι τεχνικές δυνατότητες μπορεί να μην ήταν όταν πρωτοβγήκε τόσο φανερές, τώρα ξετυλίγονται δυνατότητες που πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Θα έλεγα ότι σε πολλά στοιχεία, τουλάχιστον ως προς το μπαλκόνι και το δημόσιο λόγο του, μοιάζει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς τη βαρύτητα την πολιτική και την επιστημονική που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε καμία περίπτωση, διότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας μεγάλος καθηγητής στη διακυβέρνηση. Και εκεί μπορεί κάποιος να κάνει αντίστιξη για το παλιό και το νέο.

Διότι το νέο αυτό πιστεύω ότι είναι, δεν είναι ιδεολογία, ας το δούμε εν πάση περιπτώσει αυτό. Δεν είναι νέο να υπόσχεσαι κάτι και να κάνεις κάτι άλλο.

Αυτό είναι παμπάλαιο. Δεν είναι να λες ότι θα σκίσεις τα μνημόνια και να κάνεις μνημόνια, αυτό είναι παμπάλαιο. Δεν είναι να λες ότι δεν θα κάνεις ιδιωτικοποιήσεις, με όσο πόνο ψυχής και να έχει ο αρμόδιος υπουργός, και μετά να κάνεις. Είναι και αυτό παμπάλαιο. Αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα κοινωνιολογική προσέγγιση. Ότι «δεν πιστεύω σε κάτι, αλλά το κάνω». […]

Ένας άνθρωπος που κατάφερε σ’ αυτήν την ηλικία να γίνει αρχηγός κόμματος, να πάρει ένα κόμμα του 3% που έμπαινε-δεν έμπαινε στη Βουλή, να το φτάσει στο 35-36%, να γίνει κυβέρνηση, να καταφέρει να κερδίσει 3-4 αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και να χτυπιέται ο άλλος με το κεφάλι του στον τοίχο και να λέει «δεν είναι δυνατόν», δεν είναι ηγετική προσωπικότητα;

Ε, τι να λέμε τώρα; Στοιχειωδώς να μην έχει παρωπίδες – κι εγώ δεν είμαι στο ίδιο κόμμα με τον Τσίπρα ούτε τον ψηφίζω – θα πει τότε ότι έχει ηγετικές ικανότητες. Τελεία!

Για τις επικοινωνίες Τσίπρα-Καραμανλή.

Ξέρω ότι έχουν υπάρξει – είναι, άλλωστε, γνωστά και δεν λέω κάτι καινούργιο – στο παρελθόν μία δύο επικοινωνίες και έχουν δημοσιοποιηθεί. Αυτές ξέρω. Οι όποιες επαφές έχουν κάποια πολιτικά πρόσωπα τέτοιας πολιτικής κατάταξης ή πολιτικού βεληνεκούς, για το καλό της χώρας, μόνο θετικές είναι.

Για τη σημερινή επαγγελματική του ιδιότητα και την περιουσιακή του κατάσταση.

Δεν είμαι ανεπάγγελτος. Ευτυχώς έχω μια δουλειά. Έφυγα με επάγγελμα. Είχα επάγγελμα και πολύ καλό, τη δημοσιογραφία, μπήκα στην πολιτική και έφυγα, ξαναβρήκα όμως ένα επάγγελμα. Π.χ. συνεργάζομαι με έναν εκδοτικό οίκο και κάνω επιμέλειες κειμένων. Συνεργάζομαι εδώ και ένα χρόνο και γράφω σε μια εφημερίδα.

Έχω μια δουλειά που δεν είναι το ίδιο, ούτε στη δημοσιογραφία ούτε στην πολιτική, αλλά πάντως μου δίνει κάποια εισοδήματα που μαζί με αυτά της συζύγου μου μάς δίνουν αυτά που χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με την οικογένειά μας.

Γιατί αυτό το έκανα το 2009, βλέποντας τις δυσκολίες, μόλις παραιτήθηκα. Και εκποίησα τότε ένα πολύ μεγάλο μέρος, τα 2/3 των διαμερισμάτων που είχαμε φτιάξει τότε, τα οποία πουλήθηκαν.

tovima.gr