Χριστιανοσύνη : Ρωμαίοι αυτοκράτορες και διωγμοί

Ὦ γλυκύ μου ἔαρ |

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ιδρύθηκε το 27πΧ με την αναγόρευση του Οκταβιανού ως Αύγουστου, και διατηρήθηκε ως το 476μΧ οπότε καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος και το διαδέχθηκε το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, γνωστό ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην μεγαλύτερη έκτασή της περιελάμβανε ολόκληρη την Δυτική και Νότια Ευρώπη, την Βόρεια Αφρική, την Μικρά Ασία, την Αρμενία, την Συρία, την Παλαιστίνη και την Μεσοποταμία.

Η άνθηση του χριστιανισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστη την αυτοκρατορία. Οι αυτοκράτορες απαιτούσαν προσκύνηση, και το γεγονός ότι οι χριστιανοί προσκυνούσαν μόνο τον Ιησού, προκάλεσε πολλές αναταραχές. Δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό ότι προσκυνούσαν τον Χριστό τον οποίον ήξεραν ως άνθρωπο, και όχι τον αυτοκράτορα-θεό. Έτσι οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν, άλλοτε με βίαιο τρόπο και άλλοτε πιο ήπια, μέχρι το 313 μΧ όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των χριστιανών και τους προστάτεψε με το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας.

Αύγουστος Οκταβιανός (27 πΧ - 14 μΧ)
Την εποχή του γεννήθηκε ο Χριστός. Εξέδωσε διάταγμα να γίνει απογραφή, κι έτσι ο Ιωσήφ με την Μαριάμ ξεκίνησαν από την Ναζαρέτ της Γαλιλαίας για την Βηθλεέμ της Ιουδαίας, όπου γεννήθηκε ο Ιησούς μέσα σε μία φάτνη εκπληρώνοντας τις προφητείες.

Τιβέριος (14-37 μΧ)
Το 15ο έτος της ηγεμονίας του ξεκίνησε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής το κήρυγμά του για την έλευση του Ιησού. Στην Ιουδαία τότε ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος έδωσε την άδεια για να σταυρωθεί ο Χριστός.

Καλιγούλας (37-41 μΧ), Κλαύδιος Α΄ (41-54 μΧ)
Αυτοκράτορες που δεν είχαν καμία σχέση με τον χριστιανισμό ο οποίος βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και δεν είχε κάνει ακόμη μεγάλη αίσθηση στην Ρώμη.

Νέρωνας (54-68 μΧ)
Ο πρώτος διωγμός χριστιανών έγινε από τον ίδιο. Τους υπέδειξε ως υπαίτιους για την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε το 64 μΧ και κατέστρεψε πολλές συνοικίες της Ρώμης. Πολλοί χριστιανοί πέθαναν με τους πιο απάνθρωπους τρόπους. Καλυμμένοι με δέρματα θηρίων ξεσκίστηκαν από σκυλιά, πέθαναν ή καρφώθηκαν σε σταυρούς, ή καταδικάστηκαν στις φλόγες και κάηκαν, για να εξυπηρετήσουν σαν νυκτερινός φωτισμός, όταν έπεφτε η μέρα. Επί των ημερών του πέθανε ο Παύλος και ο Πέτρος.

Γάλβας (68-69 μΧ), Όθωνας (69 μΧ), Βιτέλλιος (69 μΧ)
Αυτοκράτορες με πολλή μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, στην οποία αναλώθηκαν περισσότερο στο πως θα εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιπάλους, και δεν ασχολήθηκαν με τους χριστιανούς.

Βεσπασιανός (69-79 μΧ)
Κατέστειλε την εξέγερση των Ιουδαίων (68 μΧ), και το 69 μΧ άφησε τον γιο του Τίτο έξω από την πολιορκημένη Ιερουσαλήμ για να επιστρέψει στην Ρώμη με την αίγλη του νικητή των Ιουδαίων, για να ανακηρυχθεί αυτοκράτορας. Ο Τίτος κατέκτησε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ μαζί με τους ναούς της, επιστρέφοντας στην Ρώμη με 100.000 αιχμαλώτους.

Τίτος (79-81 μΧ)
Διαδέχθηκε τον πατέρα του στη εξουσία, και στα 2 χρόνια της κυβέρνησής του χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την έκρηξη του Βεζούβιου (79 μΧ) και μία νέα μεγάλη πυρκαγιά στην Ρώμη (80 μΧ). Δεν ασχολήθηκε με τους χριστιανούς.

Δομιτιανός (81-96μΧ)
Αδελφός του Τίτου, την εποχή του σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έστειλε τον Ιωάννη εξορία στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.

Νέρβας (96-98μχ)
Με μόλις 15μηνη διακυβέρνηση, στάθηκε ανεκτικός απέναντι στους χριστιανούς.

Τραϊανός (98-117μΧ)
Από τους καλύτερους αυτοκράτορες που γνώρισε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Συνέχισε την ανεκτική πολιτική του Νέρβα απέναντι στους χριστιανούς, θέλοντας να διατηρήσει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά όμως σημειώθηκαν αρκετές συλλήψεις χριστιανών. Επί των ημερών του πεθαίνει ο Ιωάννης στην Έφεσο σε βαθιά γεράματα.

Ανδριανός (117-138μΧ)
Ο μόνος πόλεμος που διεξήγαγε ήταν αυτός εναντίων του Ιουδαίων (132-135 μ.Χ.). Αφορμή του πολέμου αυτού ήταν μία διαταγή για την ίδρυση ιερού καπιτώλιου του Διός στο χώρο του ναού των Ιουδαίων, οι οποίοι θεωρώντας το παραπάνω ως βεβήλωση του ιερού χώρου επαναστάτησαν. Κατά τον πόλεμο αυτό περίπου 58.000 Ιουδαίοι σφαγιάσθηκαν πολλοί άλλοι έγιναν δούλοι και πλέον τους επιτρεπόταν να εισέρχονται στην Ιερουσαλήμ μία φορά τον χρόνο.

Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161μΧ)
Ο χαρακτηρισμός ευσεβής του δόθηκε όταν απέτρεψε την σύγκλητο απ' το να θεοποιήσει τον Ανδριανό. Ήταν μετριοπαθής προς τους Χριστιανούς και απεχθάνονταν τον πόλεμο.

Μάρκος Αυρήλιος (161-180μΧ)
Σοφός και φιλάνθρωπος ηγεμόνας. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία και σύνεση πολλές αντιξοότητες της φύσης (πλημμύρες, σεισμούς κ.λπ.), οι οποίες ωστόσο αποδίδονταν στους χριστιανούς. Η προσωπική του στάση απέναντι στον χριστιανισμό ήταν αρνητική, και επέτρεψε την αυστηρή εφαρμογή των δικαστικών μέτρων που είχαν θεσπισθεί εναντίον τους, με αποτέλεσμα στις μέρες του να σημειωθούν από τους αιματηρότερους διωγμούς.

Κόμμοδος (180-192μΧ), Σέπτιμος Σέβηρος (193-211 μΧ),Καρακάλλας (211-217μΧ), Μακρίνος (217-218 μΧ), Ηλιογάβαλος (218-222μΧ), Αλέξανδρος Σέβηρος (222- 235μΧ)
Αυτοκράτορες που δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τον χριστιανισμό. Μάλλον έδειξαν ανεκτικότητα, γιατί στα χρόνια τους δεν σημειώθηκαν σημαντικές διώξεις.

Μαξιμίνος ο Θράξ (235-238μΧ), Γορδιανός Γ΄  (238-244μΧ), Φίλιππος Μάρκος Ιούλιος (244-249 μΧ)
Δεν αναφέρονται διώξεις χριστιανών κατά την θητεία τους.

Δέκιος 249-251 μΧ)
Οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της αρχαίας Ρώμης και γι΄αυτό τον λόγο εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό κατά των χριστιανών.

Γάλλος (251-253 μΧ)
Η σύντομη παραμονή του στην εξουσία, σημαδεύτηκε από την στενή του φιλία με την σύγκλητο και από την εχθρότητα ενάντια στους χριστιανούς.

Βαλεριανός (253-260 μΧ), Γαλλίηνος (253-268 μΧ)
Πατέρας και γιος ήταν συγκυβερνήτες έως τον θάνατο του Βαλεριανού (260 μΧ). Ο Γαλλίηνος προσπάθησε να επαναφέρει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, σταματώντας τους διωγμούς των χριστιανών.

Κλαύδιος Β΄ Γοτθικός (268-270 μΧ)
Δεν υπάρχουν στοιχεία για την συμπεριφορά του απέναντι στους χριστιανούς.

Αυρηλιανός (270-275 μΧ)
Θέλησε να επιβάλλει την λατρεία του θεού Ήλιου, και κατεδίωξε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας οι οποίοι δεν προσκυνούσαν.

Τάκιτος (275-276 μΧ), Πρόβος (276-282 μΧ), Κάρος (282-283 μΧ), Νουμεριανός (283-283 μΧ)
Κατά την διάρκεια της κυβέρνησής τους, δεν αναφέρονται σημαντικές διώξεις χριστιανών.

Διοκλητιανός (284-305 μΧ)
Εξαπέλυσε έναν από τους μεγαλύτερους διωγμούς, με βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις, διότι θεωρούσε τους χριστιανούς διχαστικό και επικίνδυνο στοιχείο για το κράτος. Χώρισε την αυτοκρατορία διοικητικά σε δύο μεγάλα τμήματα τα οποία επίσης χωρίζονταν σε δύο μικρότερα, εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της τετραρχίας.

Γαλέριος (305- 311 μΧ)
Συναυτοκράτορας με τον Κωνσταντίνο Χλωρό. Ως εκπρόσωπος  της σκληρής γραμμής κατά των χριστιανών, αντιλήφθηκε πως οι διωγμοί δεν εδραίωναν την εσωτερική ειρήνη του κράτους και αφού το 311 μ.Χ. κατέπαυσε με διάταγμα τους διωγμούς, νομιμοποίησε την Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους.

Μαξιμίνος ο Δάιας (309- 313 μΧ)
Μετά τον θάνατο του Γαλέριου βασίλευσε στην Ανατολή ως συναυτοκράτορας του Λίκινου (307- 313 μΧ). Ήταν διαβόητος για τους σκληρούς διωγμούς που εξαπέλυσε εναντίον των Χριστιανών.

Κωνσταντίνος Χλωρός (305-306 μΧ)
Πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου, δεν καταδίωξε ποτέ τους χριστιανούς, αντίθετα παρέβλεπε όλα τα διατάγματα που ήταν εναντίων τους.

Κωνσταντίνος Α΄ο Μέγας (306-337 μΧ)
Ο πρώτος αυτοκράτορας που στάθηκε ανοιχτά στο πλευρό των χριστιανών. Χρησιμοποίησε χριστιανούς στον στρατό του, και το 313 μΧ στο Μεδιόλανο καθιέρωσε την ανεξιθρησκία, δίνοντας έτσι τέλος στους διωγμούς των χριστιανών. Επηρεάστηκε φανερά από το όραμα που είδε πριν από την μεγάλη μάχη της Μιλβίας γέφυρας το 312 μΧ, όπου εμφανίστηκε μπροστά του ένας φωτεινός σταυρός με την επιγραφή «εν τούτω νίκα». Έτσι πλέον τις Ρωμαϊκές λεγεώνες προπορεύεται ένα κόκκινο ύφασμα στη μέση του οποίου είναι κεντημένος ο σταυρός από Χ και Ρ, όπως τον είδε στο όραμά του ο Κωνσταντίνος, και αυτό αποτελεί και  το καινούργιο έμβλημα του αυτοκράτορα, ενώ ο σταυρός μπήκε και στις ασπίδες των στρατιωτών. Παρ΄ όλο που διατήρησε τον τίτλο του ως Μέγας Αρχιερεύς τον οποίον έφερε κάθε Ρωμαίος αυτοκράτορας, εν τούτοις είναι φανερές οι περιπτώσεις στις οποίες δεν προσκύνησε τους Ρωμαϊκούς θεούς, και λίγο πριν πεθάνει βαπτίστηκε χριστιανός.

#Χριστιανισμός #Ορθοδοξία #Διωγμοί