Οτσαλάν : Η Ελληνική Δικαιοσύνη απέρριψε το αίτημα για αποζημίωση

Αυλαία στην υπόθεση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν με την απόρριψη του αιτήματός του για αποζημίωση «έριξε» το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθμόν 1148/2017 απόφασή του.

Για την ελληνική Δικαιοσύνη η σύλληψη και η παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στις τουρκικές Αρχές ήταν αποτέλεσμα χειρισμών που ανάγονται στη σφαίρα της άσκησης πολιτικής εξουσίας, των διεθνών σχέσεων και της ασφάλειας της χώρας, και όχι πράξεων ή παραλείψεων της διοίκησης.

Το 2008 κατετέθη αγωγή από τους δικηγόρους του Ocalan κατά της Ελλάδος, προκειμένου να «αναδειχθεί η παράβαση της νομιμότητας από το ελληνικό κράτος, να φανούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η παράδοσή του, να μαθευτεί πώς τελέσθηκε το έγκλημα εις βάρος του, να αποκαλυφθούν οι ένοχοι και να αποδοθεί δικαιοσύνη, με την απαίτηση αποζημίωσης 20.100 ευρώ».

Στις 9 Νοεμβρίου 2015 ήταν προγραμματισμένη η πρώτη ακρόαση της υπόθεσης Ocalan στην Αθήνα, για την εκδίκαση της αγωγής του κατά του Ελληνικού Δημοσίου και την παράδοσή αυτού στις τουρκικές αρχές το 1999.

Η ακρόαση αναβλήθηκε και έφτασε στα Διοικητικά Δικαστήρια της Ελλάδας στις 22 Φλεβάρη του 2016, στην Αθήνα.

Τελικά, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, με την απόφαση 1148/2017, απέρριψε το αίτημα του Ocalan για αποζημίωση από το ελληνικό έθνος με την αιτιολογία άρνησης ασύλου, καθώς το χαρακτήρισε ως αμιγώς ζήτημα διεθνών σχέσεων και ασφάλειας της χώρας.

Σύμφωνα με το «Έθνος», το ελληνικό Δημόσιο, από το οποίο ο Κούρδος ηγέτης ζήτησε αποζημίωση γιατί δεν του παρείχε άσυλο, δεν άσκησε διοικητική αρμοδιότητα, δεν κατέληξε ποτέ σε οριστικό χειρισμό με την έκδοση μιας διοικητικής πράξης. Συνεπώς το Διοικητικό Πρωτοδικείο, εξετάζοντας το αίτημα του φυλακισμένου εδώ και 16 χρόνια στις φυλακές του Ιμραλί Κούρδου ηγέτη, έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος ικανοποίησης του αιτήματός του για αποζημίωση.

Ο Ocalan θεωρούσε υποχρέωση του υπουργείου Δημοσίας Τάξης την υποβολή αιτήματος, προκειμένου αυτός να απομακρυνθεί από την Ιταλία, ή τουλάχιστον να εξεταστεί το αίτημα ασύλου που ο ίδιος είχε υποβάλει κατά την παραμονή του στην κατοικία του Έλληνα πρέσβη στην Κένυα, Γ. Κωστούλα. Κατηγορεί το ελληνικό Δημόσιο για ενέργειες που παρεκκλίνουν από τη διεθνή νομιμότητα, αλλά και για μη εφαρμογή των προβλεπόμενων διαδικασιών – όπως η κάλυψη της μεταφοράς του στην Ν.Αφρική υπό τη «σκέπη» οργάνων του ελληνικού Δημοσίου, τη στέρηση του δικαιώματός του να να αναγνωριστεί ως πρόσφυγας και να του χορηγηθεί άσυλο, και τη στέρηση της δίκαιης δίκης.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω υπήρξε η ηθική βλάβη του Κούρδου ηγέτη, αλλά και η πρακτική παράδοσή του στις τουρκικές αρχές, γεγονότα που συνιστούν παράβαση προσφυγικού δικαίου, αλλά και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στον αντίποδα, για το ελληνικό δικαστήριο, τα λεγόμενα και οι κατηγορίες που προσάπτει ο Abdullah Ocalan «δεν εμπίπτουν στις εκτελεστές διοικητικές πράξεις ή παραλείψεις οφειλομένων ενεργειών, ή στις υλικές εκείνες ενέργειες ή παραλείψεις που άπτονται της οργάνωσης και της λειτουργίας των δημόσιων διοικητικών υπηρεσιών, και υπόκεινται στον έλεγχο του δικαστηρίου τούτου στο πλαίσιο της παρούσας δίκης, δυνάμενες να θεμελιώσουν ευθύνη του εναγόμενου Δημοσίου για αποζημίωση.

Επιπρόσθετα και πιο συγκεκριμένα, πέραν του ότι η ιδιότυπη κρατική λειτουργία-δραστηριότητα της ΕΥΠ, που εξάλλου εναπόκειται στην ευρεία διακριτική ευχέρεια των οργάνων της και συνδέεται άμεσα με τη διαφύλαξη των συμφερόντων και της ασφάλειας του κράτους, δεν προσιδιάζει με την αντικειμενική ευθύνη για αποζημίωση».

Οδύσσεια σε Ευρώπη και Αφρική

Σύμφωνα με όσα λέει ο ενάγων, τον Οκτώβριο του 1998 απελάθηκε από τη Συρία λόγω των πιέσεων της Τουρκίας για τη σύλληψή του. Πέρασε από την Ελλάδα, όπου δεν του επετράπη να παραμείνει και έτσι ταξίδεψε προς τη Ρωσία.

Και εκεί όμως η κυβέρνηση αρνήθηκε να εφαρμόσει απόφαση του Κοινοβουλίου να τον αναγνωρίσει ως πρόσφυγα, και έτσι έφυγε για την Ιταλία, όπου υπέβαλε αίτημα να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο. Και ενώ ανέμενε απάντηση από τις ιταλικές Αρχές αναχώρησε και πάλι για τη Ρωσία και από εκεί πίσω στη Συρία, όπου όμως ο κίνδυνος της σύλληψής του γινόταν ολοένα και μεγαλύτερος.Τότε (Ιανουάριος του 1999) αποδέχθηκε πρόσκληση, όπως λέει, συνεργάτη της ΕΥΠ και έφθασε στην Ελλάδα. Η επαφή με τη χώρα μας είχε αρχίσει από το 1998, όταν είχε δεχθεί τις διαβεβαιώσεις Έλληνα βουλευτή ότι μπορεί να έρθει στην Ελλάδα και να του χορηγηθεί άσυλο.

Όταν τελικά ήρθε στην Ελλάδα υποστηρίζει ότι ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής κυβέρνησης, καθότι πάντα συνοδευόταν από συνεργάτες και υπαλλήλους της ΕΥΠ αλλά και της ΕΛ.ΑΣ., οι οποίοι εκτελούσαν εντολές του διοικητή της ΕΥΠ και των υπουργών της κυβέρνησης. Σε αυτό το πλαίσιο απέσπασε διαβεβαίωση ότι μετά το ατυχές ταξίδι στην Ιταλία θα μεταφερθεί στην Κένυα και θα λάβει άσυλο. Τον διαβεβαίωσαν, υποστηρίζει, ότι θα ήταν ένα απολύτως ασφαλές ταξίδι, ότι θα παρέμενε υπό την προστασία του ελληνικού κράτους και γι’ αυτό συμφώνησε για τη μεταφορά του.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης ενημερώθηκε ότι θα διαμείνει στην ελληνική πρεσβευτική κατοικία, απ’ όπου υπέβαλε αίτημα για άσυλο, αλλά δόθηκε εντολή να φύγει και από εκεί, με προορισμό την Ολλανδία για την πολυπόθητη χορήγηση ασύλου.

Μόλις όμως βγήκε από την πρεσβευτική κατοικία συνελήφθη βιαίως από τις κενυατικές Αρχές και παραδόθηκε στο αεροδρόμιο στα χέρια Τούρκων αξιωματούχων.

Για τον Κούρδο ηγέτη το υπουργείο Δημόσιας Τάξης όφειλε τότε να υποβάλει αίτημα ανάληψής του από την Ιταλία ή σε διαφορετική περίπτωση να εξετάσει την αίτηση ασύλου που υπέβαλε όσο βρισκόταν στην πρεσβευτική κατοικία της Κένυας. Κανείς δεν γνωρίζει πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα εάν η Ελλάδα χορηγούσε τελικώς άσυλο στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν...

Η Αντίδραση Της Διεθνούς Κοινότητας Και Η Νομική Βάση

Το 1999, το Παρατηρητήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Human Rights Watch) διατύπωσε πως δεν παραβλέπει τις παραβιάσεις που τελέσθηκαν υπό την ηγεσία Ocalan, αλλά πως και αυτό δεν αναιρεί την υποχρέωση να λάβει δίκαιη δίκη (fair trial).

Ακόμα, διατυπώθηκε πως, βάσει των συλλεχθέντων δεδομένων για τις συνθήκες κράτησης και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, ο Ocalan θα έπρεπε να δικαστεί σε άλλη χώρα και όχι στην τελευταία, προκειμένου να διασφαλισθούν τα δικαιώματά του.

Μόλις το 2005, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου σε δημόσια ακρόαση της αίτησης 46221/99 για την υπόθεση Öcalan κατά Τουρκίας έκρινε πως υπήρξε παραβίαση άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Συγκεκριμένα, παραβιάστηκαν στην Τουρκία το άρθρο 5 παρ. 4, αναφορικά με τη νομιμότητα της κράτησής του και τη διάρκεια αυτής, του άρθρου 5 παρ.3, αναφορικά με τη μή παραπομπή του εγκαίρως ενώπιον δικαστή, του άρθρου 6 παρ.1 για δίκαιη και δημόσια δίκη, εντός λογικής προθεσμίας, από ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστήριο που θα λειτουργεί νόμιμα.

Η απόφαση θεωρήθηκε παράλληλα και ως ένδειξη/τεστ για τις προθέσεις τις Τουρκίας να προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά standards, δεδομένων των διαπραγματεύσεων της χώρας για απόκτηση ιδιότητας μέλους στην Ένωση.

Οι Διαμαρτυρίες Του Σήμερα

Την ίδια στιγμή, Κούρδοι σε όλη την Ευρώπη διαμαρτύρονται δημόσια με το σύνθημα «Λευτεριά στον Ocalan» για τις συνθήκες κράτησης του Ocalan στην Τουρκία, για την αποσιώπηση της υπόθεσης Ocalan από τη διεθνή κοινότητα, αλλά και για το δικαίωμα των λαών στην ελευθερία. Ζητούν από την τουρκική κυβέρνηση να δημοσιεύσει αποδείξεις πως ο Ocalan είναι ζωντανός και τελεί υπό κράτηση, και πως δεν έχει «αποσιωπηθεί», όπως χιλιάδες άλλοι αντιφρονούντες που γνώρισαν το μένος της Τουρκίας.

Για την Ελλάδα λένε πως είναι απογοητευμένοι που η χώρα δεν έδωσε άσυλο στον Abdullah Ocalan, αλλά και που ολιγώρησε για την κατάληξή του στους Τούρκους.

Γνωρίζουν ότι το ζήτημα είναι αμιγώς πολιτικό, πάντα έτσι ήταν, αλλά ζητούν τη στήριξη του ελληνικού λαού στην προσπάθειά τους αυτή να διεκδικούν την ελευθερία των λαών. Μπορεί ο Κούρδος ηγέτης Ocalan να παραμένει φυλακισμένος σε απομόνωση στις φυλακές του Ιμραλί, ωστόσο αυτό δεν σήμανε το τέλος του κουρδικού αγώνα.