Η Νέμεσις του κ. Κυδωνιάτη...

2008 - ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ Ν.Δ.-ΛΑΟΣ-ΚΚΕ | 

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την ελληνική πολιτική ζωή. Υπογράφει «Κώστας Κυδωνιάτης» και επί χρόνια ζύμωνε πολιτικοϊδεολογικά τους αναγνώστες του περιοδικού της «κόκκινης Λιάνας». Τα δικαστήρια θα αποφανθούν αν πρόκειται για τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Κώστα Αϊβαλιώτη.

Το ευρύ κοινό γνωρίζει τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Κώστα Αϊβαλιώτη από την εκκρεμή υπόθεση της ανυποταξίας του: το ελάχιστα τιμητικό (για ένα «πατριωτικό» κόμμα) γεγονός ότι ο πρώτος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπός του απέφυγε να εκπληρώσει έστω και στο ελάχιστο τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, παριστάνοντας (ψευδώς) τον λειτουργό της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Λιγότερο γνωστή είναι η σύνδεση του ίδιου προσώπου με τον μυστηριώδη «Κώστα Κυδωνιάτη», βασικό αρθρογράφο του περιοδικού «Νέμεσις» της Λιάνας Κανέλλη επί μία εξαετία (1997-2003). Η ταύτιση των δύο προσώπων έχει γίνει δεκτή σε πρώτο βαθμό από τα ελληνικά δικαστήρια, χωρίς η υπόθεση να έχει τελεσιδικήσει.

Και από μόνη της, πάντως, η αρθρογραφία του «Κυδωνιάτη» παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς αποτυπώνει τις περίεργες συμπλεύσεις που διαδραματίζονται στο πλαίσιο του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου». Απλοελληνικά: Το περιοδικό της κατ' εξοχήν μαχητικής και εξωστρεφούς βουλευτίνας του ΚΚΕ, ενός κόμματος που περιορίζει μέχρις ασφυξίας τον εσωκομματικό διάλογο μεταξύ των μελών του, «στήθηκε» πολιτικά πάνω στις «αποκαλύψεις» και τις «αναλύσεις» ενός προπαγανδιστή των πιο ακραίων θέσεων της σκληροπυρηνικής δεξιάς.

Προβάλλοντας ταυτόχρονα τα στελέχη εκείνα της Ν.Δ., για τα οποία εργαζόταν τον ίδιο καιρό ο σημερινός βουλευτής του ΛΑΟΣ!

Το δικαστικό σκέλος

Η δικαστική πτυχή της υπόθεσης ξεκίνησε στις 31 Οκτωβρίου 2003, όταν τρεις ευρωβουλευτές -τότε- της Ν.Δ. (Κωστής Χατζηδάκης, Χρήστος Φώλιας, Ιωάννης Αβέρωφ) κατέθεσαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών αγωγές κατά της εταιρείας Αδράστεια Εκδοτική Α.Ε. (που εκδίδει το περιοδικό «Νέμεσις»), της Λιάνας Κανέλλη, τριών στελεχών του περιοδικού και του Κωνσταντίνου Αϊβαλιώτη («κατά δημοσιογραφικό ψευδώνυμο Κώστα Κυδωνιάτη»), ζητώντας αποζημιώσεις για κάποια συκοφαντικά και εξυβριστικά κείμενα του τελευταίου.

Την εποχή εκείνη ο Αϊβαλιώτης εργαζόταν ως «βοηθός-συνεργάτης (assistant)» του νεοδημοκράτη ευρωβουλευτή Γιάννη Μαρίνου. Παλιότερα είχε κάνει την ίδια δουλειά για τους ευρωβουλευτές της ΠΟΛ.ΑΝ. Νικήτα Κακλαμάνη και της Ν.Δ. Σταύρο Ξαρχάκο, ενώ μετά το 2004 δούλεψε για λογαριασμό του αρχηγού και ευρωβουλευτή του ΛΑΟΣ Γιώργου Καρατζαφέρη.

Υστερα από δύο αναβολές, οι αγωγές συνεκδικάστηκαν στις 2/12/2004. Οπως διαβάζουμε στα πρακτικά της απόφασης (2.804/2005), τόσο στην τελική συνεδρίαση όσο και στις προηγούμενες ο Αϊβαλιώτης «κατά την εκφώνηση της υπόθεσης δεν εμφανίστηκε, ούτε εκπροσωπήθηκε από πληρεξούσιο δικηγόρο». Οι ενάγοντες, απ' την πλευρά τους, παραιτήθηκαν από τις αγωγές εναντίον όλων των άλλων και επικέντρωσαν τα πυρά στο πρόσωπό του. Τελικά, το δικαστήριο δέχτηκε ότι ο Κων/νος Αϊβαλιώτης κι ο «Κώστας Κυδωνιάτης» είναι το ίδιο πρόσωπο και του επιδίκασε να καταβάλει από 25.000 ευρώ σε κάθε εναγόμενο.

«Το γεγονός ότι ο Κώστας Κυδωνιάτης που υπογράφει τα παραπάνω δημοσιεύματα ταυτίζεται με τον εναγόμενο Κων/νο Αϊβαλιώτη», διαβάζουμε στην απόφαση, «προκύπτει από τη σαφή και κατηγορηματική κατάθεση του μάρτυρα Χρήστου Ζαχαράκη, ο οποίος ανέφερε ότι πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό, όπως και άλλοι έλληνες ευρωβουλευτές, από πολλούς συναδέλφους του εναγόμενου, στους οποίους ήταν ήδη γνωστή από πριν η ανωτέρω παράλληλη απασχόληση του εναγομένου και η χρήση από αυτόν του συγκεκριμένου δημοσιογραφικού ψευδωνύμου. Ενισχύεται δε η κατάθεση αυτή (α) από την προσκομιζόμενη, με ημερομηνία 5/12/1997, επιστολή του ίδιου του εναγόμενου προς το CECEFOP, την οποία υπογράφει με το πραγματικό του όνομα και στην οποία αναφέρει ότι εργάζεται ως ανταποκριτής σε εφημερίδες και περιοδικά που εκδίδονται στην Ελλάδα, (β) από το γεγονός ότι αντίγραφα των υπό κρίση αγωγών, όπου ο εναγόμενος αναφέρεται ταυτόχρονα και με το πραγματικό του ονοματεπώνυμο, αλλά και με το δημοσιογραφικό του ψευδώνυμο, παραλείφθηκαν από το διευθυντή σύνταξης του περιοδικού, μετά από δήλωσή του ότι ο εναγόμενος είναι συστεγαζόμενος συνεργάτης του, χωρίς να διατυπωθεί από πλευράς του κάποια αμφιβολία για την ταυτότητα του προσώπου στο οποίο απευθύνονταν τα εν λόγω δικόγραφα και (γ) από το γεγονός ότι, όπως προκύπτει από την κατάθεση του μάρτυρα Χρήστου Ζαχαράκη, το ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο εναγόμενος συνδέεται με τον τόπο καταγωγής του, που είναι το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, το οποίο προγενέστερα αποκαλούνταν Κυδωνίες».

Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ άσκησε ανακοπή ερημοδικίας (30/12/2005), αρνούμενος τόσο ότι είναι ο «Κώστας Κυδωνιάτης» όσο και ότι υπήρξε ποτέ αρθρογράφος του «Νέμεσις». Παραδέχεται βέβαια ότι «συνεργάστηκε» με το περιοδικό «για μικρές χρονικές περιόδους κατά τα έτη 1996-1997», σχέση που διακόπηκε (κατ' αυτόν) οριστικά τον Μάρτιο του 1998.

«Μεταξύ εμού και της διεύθυνσης του περιοδικού», διαβάζουμε στο κείμενο της ανακοπής, «είχε συμφωνηθεί μία περιορισμένη συνεργασία, επί τη βάσει δηλ. αποκλειστικώς του ελέγχου και μόνον εκ μέρους μου της αξιοπιστίας του πολύ μεγάλου όγκου πληροφοριών και καταγγελιών που περιέρχονταν σε γνώση του περιοδικού και αφορούσαν στο εσωτερικό των Οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η σχέση αυτή προκρίθηκε μεταξύ μας διότι, αν και ήταν επιθυμία μου να αρθρογραφώ (επωνύμως και όχι ανωνύμως ή με ψευδώνυμο, αφού άλλωστε επωνύμως και μόνον αρθρογραφούσα την ίδια ακριβώς περίοδο στα έντυπα "Τροχοί και TIR", "Πούλμαν και λεωφορείο" και "TransWeekly"), αυτό δεν έγινε δεκτό από τη διεύθυνση του περιοδικού, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η τότε συνεργασία μου (των ετών 1996-1997), όπως προείπα, αποκλειστικά και μόνον στον έλεγχο (δηλ. στη "διασταύρωση") της αξιοπιστίας των συγκεκριμένων ειδήσεων».

Δεν διστάζει μάλιστα ο κ. Αϊβαλιώτης να δικαιώσει αναδρομικά την τότε «απόρριψή» του, επικαλούμενος πολιτικές διαφορές: «Ο λόγος που μου δηλώθηκε από το περιοδικό ως λόγος αρνήσεως της δημοσιεύσεως άρθρων μου -και ορθώς νομίζω τελικώς- ήταν ότι η έντονη κομματική μου δραστηριότητα εκείνη την περίοδο θα οδηγούσε σε λανθασμένα συμπεράσματα σχετικά με την πολιτική γραμμή του περιοδικού. Ας σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο συμμετείχα σε δημόσιες εκδηλώσεις εκπροσωπώντας το κόμμα της Πολιτικής Ανοιξης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και συνεργαζόμουν στενά με την Ομάδα Ευρωβουλευτών που είχε το ίδιο κόμμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Δεν είμαστε φυσικά σε θέση ούτε να επιβεβαιώσουμε ούτε να διαψεύσουμε κανέναν από τους παραπάνω ισχυρισμούς. Την οριστική απάντηση όσον αφορά την ταυτοπροσωπία των κ.κ. Αϊβαλιώτη και «Κυδωνιάτη» θα τη δώσουν τα αρμόδια ελληνικά δικαστήρια. Κάποια, ωστόσο, σημεία της εκδοχής του βουλευτή του ΛΑΟΣ είναι οφθαλμοφανώς προβληματικά.

Κατ' αρχάς, το «Νέμεσις» δεν υπήρχε το 1996, χρονιά που ο ίδιος μας διαβεβαιώνει ότι συνεργαζόταν μαζί του. Το πρώτο τεύχος του βγήκε στα τέλη Γενάρη του 1997 («Ε» 31/1/97). Ισως ο κ. Αϊβαλιώτης μπερδεύτηκε από το ότι, εις άγραν πρωτοτυπίας, το περιοδικό ξεκίνησε με αριθμό τεύχους 36...

Ερωτηματικά προκαλεί και ο ισχυρισμός περί «διασταύρωσης» από τον κ. Αϊβαλιώτη του «πολύ μεγάλου όγκου πληροφοριών και καταγγελιών που περιέρχονταν σε γνώση του περιοδικού και αφορούσαν στο εσωτερικό των Οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ξεφυλλίζοντας τα τεύχη του «Νέμεσις», διαπιστώνουμε πως η ενασχόληση του περιοδικού με (πραγματικά ή υποτιθέμενα) «σκάνδαλα» οργάνων της Ε.Ε. απουσιάζει την εποχή που ο ίδιος υποτίθεται πως «συνεργαζόταν» μαζί του. Εγκαινιάζεται δε το Νοέμβριο του 1997, με την εμφάνιση ακριβώς του μυστηριώδους «Κυδωνιάτη» στις σελίδες του!

Ακόμη πιο συζητήσιμο είναι το επιχείρημα του κ. Αϊβαλιώτη περί των υποτιθέμενων πολιτικών διαφορών του με το «Νέμεσις». Η συνεργασία της Λιάνας Κανέλλη με το ΚΚΕ χρονολογείται από τον Μάιο του 1999, ενώ κατά τα πρώτα χρόνια του το περιοδικό φλέρταρε με παραδοσιακότερες εκδοχές της εθνικοφροσύνης. Τον Οκτώβριο του 1997 δεν είχε π.χ. κανένα πρόβλημα να επιδοθεί σε ύμνους προς τον «πατριώτη» δικτάτορα Μεταξά. Αλλά και μετά τη βουλευτική εκλογή της εκδότριάς του με το ΚΚΕ, οι στήλες του «Νέμεσις» παρέμειναν ανοιχτές για τον «εθνικό» και «μεσαίο» χώρο, εμφανής δε η συμπάθειά του προς ηγετικές προσωπικότητες της ευρύτερης δεξιάς. Η ίδια η αρθρογραφία του «Κώστα Κυδωνιάτη», άλλωστε, μόνο με οργιώδη φαντασία θα μπορούσε να θεωρηθεί προσκείμενη σε οποιαδήποτε εκδοχή αριστεράς.

Επικοινωνήσαμε με τον κ. Αϊβαλιώτη για να του θέσουμε υπόψη τα παραπάνω. Μας παρέπεμψε στο κείμενο της ανακοπής, αρνούμενος κάθε περαιτέρω διευκρίνιση. Εξίσου άκαρπες υπήρξαν και οι προσπάθειές μας για επικοινωνία με τη Λ. Κανέλλη. Τα ερωτήματα που της υποβάλαμε έμειναν αναπάντητα.

Οι ρίζες της σύμπτωσης

Τι έκανε όμως ακριβώς ο μυστηριώδης «Κυδωνιάτης» στο περιοδικό της «κόκκινης Λιάνας»; Χωρίς αμφιβολία, ο ρόλος του στη διαφώτιση των αναγνωστών του «Νέμεσις» ήταν εξαιρετικά κεντρικός.

Κατά κανόνα, τα πολυσέλιδα ρεπορτάζ του δημοσιεύονταν αμέσως μετά το κύριο άρθρο της Κανέλλη κι αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη της πολιτικής αρθρογραφίας του περιοδικού. Η δομή τους ήταν πλήρως τυποποιημένη: «αποκάλυψη» εγγράφων (από απλές ερωτήσεις ευρωβουλευτών της Ν.Δ. μέχρι απόρρητα σημειώματα του υπ. Εξ.) και εξαγωγή πολιτικών «συμπερασμάτων» με καθαρά «αγκιτατόρικο» τρόπο. Εμφανής είναι επίσης η προσπάθεια καλλιέργειας μιας φαντασιακά αμφίδρομης σχέσης με τους αναγνώστες: οι τελευταίοι αποκαλούνται σταθερά «φίλοι νεμεσίτες» και τους αποδίδονται συγκεκριμένες ιδιότητες.

Η αρθρογραφία του «Κυδωνιάτη» στο «Νέμεσις» ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1997. Στα μέσα του 1998 το όνομά του εξαφανίζεται προσωρινά από τη στήλη συνεργατών του περιοδικού, φιλοξενούνται όμως παρόμοια (από άποψη γραφής και περιεχομένου) άρθρα κάποιου ανώνυμου «ειδικού συνεργάτη». Σε μεταγενέστερα κείμενά του, ο ίδιος κάνει άλλωστε λόγο για «επτά συνεχή χρόνια» αρθρογραφίας (4/2003). Το όνομά του εξαφανίζεται οριστικά από το «Νέμεσις» αμέσως μετά την υποβολή των αγωγών εκ μέρους των τριών ευρωβουλευτών.

Κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία που ο ίδιος καταθέτει είναι η παρουσία του στις Βρυξέλλες από το 1992 περίπου (12/2002), η δημοσίευση το 1996 μιας συνέντευξής του με τον επίτροπο Βαν Ντερ Μπρουκ στην εφημερίδα «Αθηναϊκή» (4/2003), κυρίως όμως η προσωπική του συμβολή στην ονομασία ενός «Χώρου Κωνσταντίνος Καραμανλής» σε κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου. «Ο γράφων είχε θέσει ως στόχο του να πείσει κορυφαίες προσωπικότητες σχετικά με την αναγκαιότητα να τιμηθεί ο μεγάλος έλληνας και ευρωπαϊστής πολιτικός, μια τιμή που πρώτη φορά κάνουν σ' έναν Ελληνα τα κοινοτικά όργανα» γράφει τον Μάιο του 2002, αποδίδοντας ταυτόχρονα εύσημα και στο αφεντικό του... Αϊβαλιώτη: «Πρέπει να επισημανθεί ότι χωρίς την πρωτοβουλία και την επίμονη προσπάθεια του ευρωβουλευτή Γιάννη Μαρίνου δεν θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν οι βραδυκίνητοι μηχανισμοί της κοινοτικής γραφειοκρατίας».

Υπάρχουν κάποιες ακόμη συμπτώσεις. Η υποτιθέμενη ομοιότητα π.χ. τριών πεσόντων ελλήνων βουλευτών (Λαμπράκης, Παναγούλης, Μπακογιάννης), που «πάντα εντυπωσίαζε» τον «Κυδωνιάτη», όπως μας αναλύει εκτενώς τον Φλεβάρη του 2003. Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό, ο ΛΑΟΣ ζήτησε στις 16/11/2007 διά χειρός Αϊβαλιώτη να δοθούν τα ονόματα των εν λόγω βουλευτών σε ισάριθμες αίθουσες της Βουλής. Στις 5/2/2008, πάλι, ο Αϊβαλιώτης υπέβαλε επίκαιρη ερώτηση για τη μη αποτύπωση κάποιων ελληνικών νησιών στα νομίσματα του ευρώ. Η «απάλειψη των ελληνικών νησιών» από το ευρωπαϊκό νόμισμα ήταν όμως ένα από τα πρώτα «σκάνδαλα» της Κομισιόν που αποκάλυψε στο «Νέμεσις» (1/1998) ο «Κυδωνιάτης»!

Ελλάς - Ευρώπη - Καραμανλής

Διαβάζοντας την αρθρογραφία του «Κυδωνιάτη» στο «Νέμεσις», μάταια θα ψάξει κανείς κάποιο στοιχείο που να παραπέμπει, έστω και χαλαρά, στον λόγο της αριστεράς. Οι λέξεις π.χ. «ιμπεριαλισμός» και «καπιταλισμός» δεν εμφανίζονται πουθενά. Βγάζουν μάτι αντίθετα οι ύμνοι στην Ε.Ε., την οικονομία της αγοράς, την Εκκλησία της Ελλάδος (και τον προκαθήμενό της) αλλά και προς ιστορικά στελέχη της ελληνικής δεξιάς, όπως ο Καραμανλής ο Α'.

«Το επίτευγμα της ένταξής μας στην (τότε) ΕΟΚ και σημερινή Ε.Ε. (το οποίο οφείλεται, ως γνωστόν, στον θεμελιωτή της σύγχρονης δημοκρατικής Ελλάδας Κωνσταντίνο Καραμανλή) θα πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού» διαβάζουμε π.χ. στο τεύχος Απριλίου 2003. «Η (αυστηρή) κριτική που κάνουμε στις δομές της Ε.Ε. καθώς και στα όργανά της γίνεται επειδή αγωνιούμε για το μέλλον της Ενιαίας Ευρώπης».

«Ο τόπος αυτός ευτύχησε να έχει στο τιμόνι του για μακρά χρονικά διαστήματα δυο μεγάλους εκσυγχρονιστές και πατριώτες (τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Χαρίλαο Τρικούπη)» μας διαβεβαιώνει παρακάτω (7/2003). Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αντίθετα, παρά την «αναμφισβήτητη προσφορά» του, χρεώνεται «το ολίσθημα του εθνικού διχασμού».

«Η NEMECIS έχει συγκεκριμένη άποψη για όλες τις όψεις της κρίσης που βιώνει σήμερα η Ε.Ε. και κατ' εξοχήν η χώρα μας» διαβάζουμε αλλού (9/2001). «Η αυτάρεσκα αυτοπροσδιοριζόμενη ως "Ενωμένη Ευρώπη" δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια άνευρη και άβουλη οντότητα που αποκτά ένα ασθενικό νόμισμα, δεν διαθέτει άμυνα και εξωτερική πολιτική και αρκείται να συντηρεί μια πανάκριβη και αναποτελεσματική διοικητική δομή και γραφειοκρατία». Οι ελληνικές κυβερνήσεις εγκαλούνται έτσι για την «απροθυμία» τους να δεχθούν «κάποιο Αρχηγείο» της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης (δηλ. του «ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ») «στην ευρύτερη περιοχή» μας, «ώστε να διαχειρίζεται στοιχειωδώς τις κρίσεις» των Βαλκανίων (3/2000).

Οσο για τα «εθνικά θέματα», ο πολυπράγμων «Κυδωνιάτης» εξηγεί στους διαχειριστές τους πως «η λύση στα αδιέξοδά μας είναι μπρος στα μάτια τους: απλώς να ακολουθήσουν και να αντιγράψουν (ξεπατικωτούρα) την αντίστοιχη τουρκική (ή αλβανική, ή σκοπιανή, ή βουλγαρική κ.ο.κ.) τακτική» (10/2003).

Το τουρκικό μοντέλο επεκτείνεται και στο πεδίο των ανθρώπινων δικαιωμάτων: «Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε το χρηματοδοτούμενο από κονδύλια της Ε.Ε. "Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τον Ρατσισμό και την Ξενοφοβία", που εδρεύει στη Βιέννη, να κλείσει αμέσως, λόγω του ότι έχει εξελιχθεί σε ένα από τα κυριότερα κέντρα ανθελληνικής προπαγάνδας διεθνώς!» (4/2002). Μεταξύ άλλων, το Παρατηρητήριο στοχοποιείται επειδή κατήγγειλε την εκδίωξη Τσιγγάνων «από τα μέρη που κατοικούν λόγω των... "έργων που συνδέονται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες"» (2/2002) και για τις αναφορές του σε μειονοτικές ομάδες ή στον αντισημιτισμό του Καρατζαφέρη (5/2002). Επανειλημμένα πυρά δέχεται και το «ανεκδιήγητο» Ευρωπαϊκό Γραφείο για τις Λιγότερο Ομιλούμενες Γλώσσες (EBLUL), για τις αναφορές του σε «ανύπαρκτες γλώσσες», όπως τα αρβανίτικα, τα βλάχικα ή τα «μακεντόνσκι» (12/2001, 5/2003).

Κύριο στόχο του «Κυδωνιάτη» αποτελούν ωστόσο οι εσωτερικοί υπονομευτές της εθνικής συνοχής - «άτομα φιλόδοξα και με μειωμένες αντιστάσεις», «σεσημασμένα» όμως από τους φύλακες του έθνους: «Κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι κανείς δεν μπορεί να τους "τσιμπήσει". Εμείς τους "τσιμπήσαμε", γι' αυτό καλά θα κάνουν να "κόψουν μαχαίρι" τις ύβρεις κατά της Ελλάδας» (4/2002). Εξ ου και ο ρόλος που επιφυλάσσει στον εαυτό του: «Ενημερώνουμε το κατ' ευφημισμόν "εθνικό κέντρο" μήπως και αντιληφθούν κάποιοι ποιους ασκούς έχουν ανοίξει. Θα το κάνουμε δε μέχρι να αποκτήσει κάποτε η Ελλάδα σοβαρές μυστικές υπηρεσίες» (11/2002).

Εξίσου ριζοσπαστική είναι η πένα του και στα ζητήματα παιδείας: «Αλήθεια, έχουμε διερωτηθεί πόσοι έλληνες επιστήμονες διακρίνονται στο εξωτερικό την ίδια ώρα που οι ημέτεροι πανεπιστημιακοί "γλύφουν" τον κάθε βρωμοποδαρά φοιτητοπατέρα»; (10/2002).

Την εικόνα συμπληρώνει ένας έξαλλος αντιπασοκισμός, ευθυγραμμισμένος με τα επιχειρήματα και την ορολογία της πιο κλασικής δεξιάς: το ΠΑΣΟΚ «δεν είναι ένα συνηθισμένο δημοκρατικό κόμμα, το οποίο έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της παράδοσης της εξουσίας στους πολιτικούς του αντιπάλους» (2/2003), ο Αντρέας «βύθισε τη χώρα στην υπανάπτυξη, τη διεθνή ανυποληψία και την εθνική ανημπόρια» (7/2003), ενώ ο Σημίτης νόθευσε τις εκλογές του 2000 (4/2002, 5/2003). Ως επιχειρήματα ανακαλούνται οι μνήμες από «το φασισμό του εκχυδαϊσμού της πολιτικής ζωής μέσω της "Αυριανής"» (2/2003) αλλά και οι πρόσφατες «καταγγελίες Κουρή» ότι το ΠΑΣΟΚ «ενδιαφερόταν και ενδιαφέρεται μόνο για τη διαιώνιση της διεφθαρμένης εξουσίας του» (7/2003). «Ομως, φίλοι νεμεσίτες, η οριστική λύση στο απίστευτο αδιέξοδο που ταλαιπωρεί την Ελλάδα είναι η απαλλαγή από το καθεστώς αυτό των 20 ετών. Δεν υπάρχουν, πλέον, ιδεολογικές διαφορές, κομματικές εντάξεις, παραταξιακές γραμμές ή αγκυλώσεις. Υπάρχει η αναγκαιότητα να φύγει αυτή η κυβέρνηση» (4/2002).

Ελληνες υπάλληλοι της Ε.Ε. ταξινομούνται έτσι σαν «σεσημασμένοι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ» (5/2002) ή σαν «επιεικώς, επαμφοτερίζοντες» (10/2002). Η αίσθηση δε εξουσίας κάποιων κειμένων του «Κυδωνιάτη» ξεπερνά τα δεδομένα ενός απλού ανταποκριτή στις Βρυξέλλες: «(Ξανα)διερωτιόμαστε», γράφει τον Μάιο του 2003, «πώς θέλουν κάποιοι ευρωϋπάλληλοι να γίνουν π.χ. ευρωβουλευτές άλλων κομμάτων εκτός του ΠΑΣΟΚ όταν υπηρετούν σε θέσεις στην Κομισιόν, όπου γνωρίζουν (και δεν μιλούν) και έχουν χαρτιά (και δεν τα δίνουν), προστατεύοντας όλους αυτούς που επί 22 χρόνια νέμονται προσωπικά την εξουσία... Δεν μας περιμένουν και να τους επιβραβεύσουμε από πάνω... Μιλούμε σωστά;»

Την εικόνα συμπληρώνει η σταθερή προβολή και εξύμνηση συγκεκριμένων ευρωβουλευτών της Ν.Δ., που κατά διαβολική σύμπτωση ταυτίζονται με τους εργοδότες του κ. Αϊβαλιώτη. «Ο Σταύρος Ξαρχάκος χωρίς καμία απολύτως αγωνία να γίνει γνωστός, αποτελεί (μαζί με το σεβαστό από όλους Γιάννη Μαρίνο) την καλύτερη "βιτρίνα" της Ν.Δ. στην Ευρωβουλή, αλλά και γενικότερα της ελληνικής εκπροσώπησης στις Βρυξέλλες» διαβάζουμε σ' ένα τυπικό δημοσίευμα του είδους (12/2002). Και, για όσους δεν κατάλαβαν, ο «Κυδωνιάτης» επανέρχεται τρεις μήνες αργότερα: «Ο Γιάννης Μαρίνος και ο Σταύρος Ξαρχάκος αποτελούν -με διαφορά- τους καλύτερους ευρωβουλευτές που έχει η Ν.Δ. (αλλά και γενικότερα η Ελλάδα) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Δεν ξέρουμε κατά πόσον αυτά τα τελευταία σέρβις έπιασαν τόπο. Το γενικότερο μπαράζ Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησης δεν μπορεί όμως να άφησε ανεπηρέαστους τους αναγνώστες της «κόκκινης» βουλευτίνας...

Τα «σκληρά καρύδια» των ΜΜΕ

Μια ιδιάζουσα πτυχή της αρθρογραφίας του μυστηριώδους «Κώστα Κυδωνιάτη» στο «Νέμεσις» αφορά τη στάση του απέναντι στα ΜΜΕ. Συνήθως περιορίζεται σε γενικευτικούς αλλά απρόσωπους αφορισμούς του «κουτόχορτου των στημένων τηλεοπτικών πάνελ» και των «καθεστωτικών "μέσων μαζικής επιπληροφόρησης", όπως τα ονομάζει ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος» (7.2003).

Στις σπάνιες συγκεκριμένες αναφορές του συγκαταλέγονται μια καταγγελία του «αναίσχυντου δημοσιεύματος του "Εψιλον" της "Ελευθεροτυπίας" στις 23 Μαρτίου 2003, το οποίο ξεχείλιζε από ύβρεις κατά ηρώων της πιο λαμπρής σελίδας της νέας Ελλάδας» (7.2003) και η ρητή καταδίκη όσων δεν υπέκυψαν στην τρομολαγνεία του καλοκαιριού του 2002: «Ενώ η Ελλάδα συνταρασσόταν από την υπόθεση της τρομοκρατίας, οι συνάδελφοι των άλλων ΜΜΕ μιλούσαν για... "τις δύσκολες συνθήκες κράτησης" στον Κορυδαλλό αυτών που βαρύνονται με καμιά 80αριά εγκλήματα ο καθένας» (11.2002).

Αποκαλυπτική είναι, αντίθετα, η εκ μέρους του προβολή των «θετικών εξαιρέσεων» στο χώρο της ενημέρωσης.

Το ίδιο το περιοδικό της Λιάνας Κανέλλη διαφημίζεται βέβαια επανειλημμένα σαν «έπαλξη» και «το κόσμημα του ελληνικού Τύπου» (5.2003, 10.2003), η δε εκδότριά του σαν «κορυφαία Ελληνίδα δημοσιογράφος» και «η καλύτερη "πρέσβειρα" του κόμματός της» (12.2002), που «έμεινε στην Ιστορία» με τις γλωσσικές της επεξεργασίες (5.2002). Πληροφορούμαστε επίσης ότι κάποιο αφιέρωμα του «Νέμεσις» στην παγκοσμιοποίηση «είχε κάνει την πιο ορθή, ψύχραιμη και διεισδυτική ανατομία των φαινομένων παθογένειας της σύγχρονης αυτής λαίλαπας, εξ ου και το γεγονός ότι ήταν η "παρέα" κάθε σκεπτόμενου Ελληνα στις παραλίες» (9.2001).

Κάποιες φορές, το επίπεδο του αυτολιβανίσματος εντυπωσιάζει: «Το περιοδικό αυτό, "παιδί" της Λιάνας, έντυπο θάρρους και γνώμης, αποτελεί το κόσμημα του ελληνικού Τύπου. Το επιτελείο του (στο οποίο περιλαμβάνονται μερικές από τις καλύτερες πένες της ελληνικής δημοσιογραφίας) συνεχίζει να παραδίδει απλά μαθήματα ελεύθερης έκφρασης και περήφανης δημοσιογραφίας σ' έναν κόσμο με απλωμένα και αλλοτριωμένα (από το χρήμα της κυβερνητικής εξουσίας) ΜΜΕ» (10.2003).

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα αποκαλύπτεται, ωστόσο, η λίστα των επίλεκτων ΜΜΕ που επιβραβεύονται από τον «Κυδωνιάτη» επειδή «κάνουν σκληρή, επίμονη και λεβέντικη αντιπολίτευση»:

«Τον τελευταίο καιρό», γράφει π.χ. το Μάρτιο του 2003, «πληθαίνουν οι εστίες αντίστασης και αντίδρασης στο μονοκομματικό κράτος του ΠΑΣΟΚ. Οι Νεμεσίτες ξέρουν τον "Αντιφωνητή" και την "Ενδοχώρα" που εκδίδονται στη Θράκη και υφίστανται τον ανηλεή πόλεμο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και των εντύπων που χρηματοδοτεί. Πρόσφατα προστέθηκε στην "παρέα" μας (μπροστάρης της οποίας είναι η NEMECIS και αποτελεί τιμή για εμάς ότι εργαζόμαστε σ' αυτήν τα τελευταία επτά χρόνια) και η ψυχωμένη ηλεκτρονική εφημερίδα "Aegean Times" που εκδίδεται από τον Μυτιληνιό Γιώργο Αδαλή. Επίσης "σκληρά καρύδια" είναι και οι υπεύθυνοι του αθηναϊκού τηλεοπτικού σταθμού High TV, του οποίου οι εκπομπές λόγου αποτελούν (μαζί με εκείνες της Λιάνας Κανέλλη, οι οποίες -για την ώρα- δεν κοσμούν την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα) τις μόνες οάσεις στο 'ξερό' τηλεοπτικό τοπίο της χώρας μας». Παρόμοια εξύμνηση των ίδιων ΜΜΕ συναντάμε και σε άλλα τεύχη (10.2002, 7.2003).

Η ταύτιση του «μονοκομματικού κράτους του ΠΑΣΟΚ» με το τουρκικό προξενείο είναι, φυσικά, από μόνη της αποκαλυπτική για το πολιτικοϊδεολογικό στίγμα (και τη σοβαρότητα) του αρθρογράφου. Εξίσου εύγλωττος αποδεικνύεται όμως και ο κατάλογος των «συνοδοιπόρων» του. Ο εκδότης της «Ενδοχώρας» π.χ. είναι μόνιμος αρθρογράφος του «Στόχου», ηγετικό στέλεχος του «Ελληνικού Μετώπου» και του ΛΑΟΣ Μεταξύ των συνεργατών των «Aegean Times», πάλι, συγκαταλεγόταν και ο ίδιος ο «Κ. Κυδωνιάτης». Ανταποκρίσεις του από τις Βρυξέλλες πρόβαλλαν τον ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Σταύρο Ξαρχάκο, «αποκάλυπταν» ότι «η ελληνική νεολαία ζητεί επαναπροώθηση των ξένων μεταναστών» ή ασχολούνταν με ζητήματα οδικής ασφάλειας. Οσο για το κανάλι High TV, σ' αυτό -όπως μας πληροφορεί το επίσημο βιογραφικό του στο δικτυακό τόπο της Βουλής- εργαζόταν (και) ο Κώστας Αϊβαλιώτης.

Ενδιαφέρουσα είναι, τέλος, η υμνωδία του βασικού αρθρογράφου του «Νέμεσεις» προς τα «άψογα ηλεκτρονικά και άλλα έντυπα που εκδίδει» η Εκκλησία της Ελλάδος, «με την καθοριστική συνδρομή και επιμέλεια του εξαιρετικού κ. Παν. Δρακόπουλου» (3.2003). Οπως διαπιστώνουμε από την επίσημη ιστοσελίδα των «Εκκλησιαστικών Νέων», ανταποκριτής τους στις Βρυξέλλες -υπό τη «γενική εποπτεία» του (γνωστού στους αναγνώστες μας) κ. Δρακόπουλου- δεν ήταν άλλος από τον «Κώστα Κυδωνιάτη»...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Ενδεικτικοί τίτλοι δημοσιευμάτων του «Κώστα Κυδωνιάτη» στο «Νέμεσις»:

«Χαράκτες του ευρώ, παραχαράκτες της Ιστορίας» (τχ.24, 1.1998, σ.62-4).

«Με τουρκικές ορδές βάφονται ευρωπαϊκά αβγά» (τχ. 18, 7.1998, σ. 6-12).

«EXRO-GATE: ρέουν ευρώ σε εκθέσεις που εκθέτουν την Ελλάδα. Αποστολή σε Λισαβόνα-Βρυξέλλες» (τχ.13, 12.1998, σ.12-20).

«Από το "Βυθίσατε το Χόρα" στο "Βυθίσατε... τη χώρα"! Σε Θράκη, Κύπρο, ελληνοτουρκικές σχέσεις η Ελλάδα αναγορεύεται σε επίσημο "δεκανίκι" της Τουρκίας, ενώ μας ζητούν να τους (ξανά) ψηφίσουμε» (τχ.3, 3.2000, σ.16-23).

«Απογοητευμένοι από τη "δημοκρατία" μας το 51% των Ελλήνων! Καταπέλτης το "Ευρωβαρόμετρο" για το ευρώ, την τουρκική ένταξη και την κατάσταση στην Ελλάδα» (τχ.21, 9.2001, σ.72-80).

«Με νόμο ξεπουλάνε τα αρχαία μας στην Ε.Ε. Αμερικανοεβραίος γκαλερίστας "τιμολογεί" την ελληνική αρχαιότητα!» (τχ.26, 2.2002, σ.17-24).

«Θλιβεροί "σημιτοφύλακες", βρώμικα καύσιμα και το κατ' ευφημισμόν Παρατηρητήριο για τη Μετανάστευση» (τχ.28, 4.2002, σ.6-12).

«200.000 "Μακεδόνες" στη... ρατσιστική Ελλάδα. Ποια είναι η κυρία που συκοφαντεί επικινδύνως;» (τχ.29, 5.2002, σ.8-16).

«Ο άγνωστος σεισμολόγος που θα βάλει τα γυαλιά στους έλληνες επιστήμονες. Γιατί οι Τούρκοι θέλουν τη Γαύδο» (τχ.31, 10.2002, σ.10-18).

«Πόσοι πέθαναν στη χώρα μας από ναρκωτικά και γιατί δεν μας το λένε» (τχ.35, 3.2003, σ.6-12).

«Ποιος ελέγχει τη Μεσόγειο και ποιος τους βουλευτο-φτωχο-διαβόλους. Κάθε βραχονησίδα και πετρέλαιο, κάθε σταγόνα και τουρκικός καημός» (τχ.38, 7-8.2003, σ.6-18).

«Κοίτα πού πάνε τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Πώς οι γείτονές μας αποφασίζουν να καταγράψουν κρυφά τα... μνημεία τους στην Ελλάδα» (τχ.40, 10.2003, σ.10-18).

Ιός