Δυτική Σαχάρα : Ένας ξεχασμένος αγώνας

Το 1984 η Αφρικανική Ένωση έκανε δεκτή την αίτηση ένταξης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Δυτικής Σαχάρας.

Η Δημοκρατία της Σαχάρας είναι μη αναγνωρισμένη διεθνώς χώρα , της οποίας ανακηρύχθηκε μονομερώς η ανεξαρτησία το 1976. Αποτελεί την πρώην ισπανική αποικία της Ισπανικής Σαχάρας. Η Ισπανία εγκατέλειψε την περιοχή το 1975-1976. Με την αποχώρηση των Ισπανών ο ΟΗΕ πρότεινε το διαχωρισμό της περιοχής σε τρία τμήματα και την παραχώρηση εδαφών στο Μαρόκο, την Αλγερία και τη Μαυριτανία.

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1976, το Μέτωπο Πολισάριο ανακήρυξε την περιοχή ως ανεξάρτητη χώρα με το όνομα Λαοκρατική Αραβική Δημοκρατία της Σαχάρας. Οι τρεις χώρες αρνήθηκαν και παραιτήθηκαν του δικαιώματος, με αποτέλεσμα να προταθεί από τον ΟΗΕ η δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.

Η δημοκρατία αναγνωρίζεται σήμερα από 49 χώρες και είναι πλήρες μέλος της Αφρικανικής Ένωσης. Η Ελλάδα δεν την έχει αναγνωρίσει. Το 1991 ανακαλύφθηκαν μεγάλα κοιτάσματα φωσφόρου κοντά στα σύνορα με το Μαρόκο. Το Μαρόκο κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της χώρας (δυτικό τμήμα) και έως και σήμερα το κατέχει και το διεκδικεί. Από το 1991 ισχύει εκεχειρία υπό την αιγίδα του ΟΗΕ που προσπαθεί να διοργανώσει δημοψήφισμα για το τελικό καθεστώς της περιοχής.

Πριν από περίπου τρεις δεκαετίες, ήταν από τα θέματα που περιλαμβάνονταν σε όλα τα συνέδρια, τις ημερίδες, τις θέσεις του δημοκρατικού κόσμου. Πραγματοποιούνταν ενημερωτικές ομιλίες, συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας.

Η συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας ήταν αντάξια του αγώνα που έκανε ο λαός της Δυτικής Σαχάρας (Σαχράουι) υπό την ηγεσία του απελευθερωτικού κινήματος Polisario.

Γιατί ήταν ένας αγώνας απελευθερωτικός, αγώνας διεκδίκησης της εθνικής αυτοδιάθεσης και όσοι πίστευαν στην Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη όφειλαν να τον στηρίξουν. Να τον κερδίσουν αυτοί περισσότερο κι από τους ντόπιους.

Ηταν η δεκαετία του 1970. Κοσμοϊστορικές αλλαγές.

Στη Δυτική Σαχάρα, τότε ακόμα Ισπανική Σαχάρα και 53η περιφέρεια της «μητέρας Ισπανίας», οι φωνές που ζητούσαν αποαποικιοποίηση πλήθαιναν και δυνάμωναν. Πίεζε και ο ΟΗΕ και έτσι η Ισπανία άρχισε να τα μαζεύει. Να τα μαζεύει όπως όπως.

Σιγούρεψε τα δικά της ποσοστά στα κέρδη από τους φυσικούς πόρους και παρέδωσε τη διαχείριση του εδάφους, λες και της ανήκε(!), στους άπληστους γείτονες, Μαρόκο και Μαυριτανία.

Από το 1975 που εισέβαλαν με στρατό - αφού τις διεκδικήσεις τους τις απέρριψε ως αβάσιμες το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης - η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμα περισσότερο.

Και ενώ η Μαυριτανία αποχώρησε από τον πόλεμο που ξέσπασε το 1979 και αναγνώρισε την Αραβική Λαϊκή Δημοκρατία της Σαχάρας, το Μαρόκο επέμενε και επιμένει να στερεί από τους Σαχράουι το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Και μαζί μ’ αυτό, πολλά άλλα δικαιώματά τους.

Υστερα το ενδιαφέρον ξεφούσκωσε. Ο αγώνας των Σαχράουι κούρασε. 17+ χρόνια πολέμου. Δεκάδες ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Και το κυριότερο... εκεχειρία.

Όμως η εκεχειρία δεν έδωσε καμία λύση. Οι μισοί Σαχράουι παραμένουν πρόσφυγες στην κόλαση της ερήμου και οι άλλοι μισοί ζουν υπό στρατιωτική κατοχή.

Ανάμεσά τους, το δεύτερο μακρύτερο τείχος του κόσμου, 2.720 χλμ, χωρίζει εδώ και 40 χρόνια τις οικογένειες τους. Δεκάδες εκατοντάδες στρατιώτες και εκατομμύρια νάρκες φροντίζουν γι’ αυτό.

Και τα χρόνια περνούν. Η υπομονή του λαού των Σαχράουι εξαντλείται, η εμπιστοσύνη που έδειξαν στη διεθνή κοινότητα δεν απέδωσε. Ο θυμός φουντώνει. Και ο χρόνος που περνά παγιώνει την άδικη κατάσταση.

Το Δημοψήφισμα που τους έταξαν ξεθωριάζει κάθε μέρα και περισσότερο.